...

وقتی در بحث یک جمع سه چهار نفره خودمانی، لام تا کام حرف نمی زنی و اصلاً وارد موضوع نمی شوی و ترجیح می دهی در و دیوار را نگاه کنی، یعنی احترامشان را نگه داشته ای که جواب توهین و تمسخرها را نسبت به فلانی و بهمانی نمی دهی! یعنی حرف ها و نظرات و تحلیل ها را قبول نداری! یعنی حوصله شان را نداری . بفهمید نفهم ها!!!

حدسم درست بود. برای درمان مشکلات روحی خانمش، دنبال کرایه ی سنتور یا پیانو بودند که البته به جایی نرسید. پیگیری کردم و به دو سه تا آموزشگاه رسیدیم. هنوز نرفته اند ولی چقدر دلم می خواهد من هم یاد بگیرم. هیچ هنری مثل موسیقی، انتزاعی نیست اما هیچ هنری نیز به اندازه ی آن، روح و روان آدم را درگیر نمی کند!

بعد از شرکت،به سمت ماشین می رفتم که صحنه ی تاسف باری را دیدم! یک نفر ماشین را زده بود. بدطور زده بود. چراغ عقب و محفظه اش داغون، سپر شکسته، درب عقب تو رفته! بعد از هشت سال، این اولین تصادف ماشین بود: بدون آنکه حضور داشته باشم، بدون آنکه ذره ای مقصر باشم!

اولین جلسه آموزشی برای نیروهای هلال احمر را شروع کردم. اعتراف می کنم هیچ چیز در دنیا برایم لذت بخش تر از آموزش نیست. یاد دادن آنچه که بلد باشم. + رضایت عالی پرسنل و گفتن اینکه آنقدر جذاب بود که نفهمیدیم یک ساعت چطور گذشت، نشان داد از عهده ی جلسه اول به خوبی برآمده ام.

هیچ کس نمی تواند مثل بی بی، جریان فلج اطفال دایی را تعریف کند، بیماری ای که در همان کودکی با معجزه ی حضرت علی(ع)، شفا پیدا می کند؛ همان پاهای شفایافته ای که بعدها روی میدان مین می روند و دایی به شهادت می رسند! بی بی با همان حالت خاص خودشان تعریف می کردند و ما، آشکار و پنهان اشک می ریختیم. با اینکه بارها روضه اش را شنیده بودیم؛ جمعه ی هفته ی قبل بود! ما آخرین خانواده ای بودیم که به بی بی، سر زدیم .